Twoje oczy i moje oczy odmierzają czas. Widać to poprzez małe iskry jaśniejące w ścieżce mroku. W nich ukryte jest niebo, nasze niebo, w które gdy wpatruję się głębiej, staje się duszą.   Jesteśmy gwiazdami powoli gasnącymi; skrawkiem księżyca, co przenosi się na drugą stronę. W naszych oczach widać chwile i blizny, każdą sekundę, minutę i lata. Jesteśmy czasem, a może czymś pomiędzy nim; częścią natury, co odradza się na nowo. Jak młode drzewo rośniemy w korzeniach i kiedyś je tracimy. Ktoś posiał w nas nasiono życia i pozwolił nam spełniać swoją prawdę.

            Z czasem stajemy się potężnym drzewem, które zapuszcza gdzieś korzenie. Tworzymy więzi, które są  nierozerwalne, a także nietrwałe jak kawałek cienkiej nici. Pomimo to budujemy lasy, w których wciąż da się wyczuć nadzieję. Gdzieś wewnątrz nas tkwi jeszcze choć iskra wiary, która pozwala nam żyć. Razem jesteśmy przecież zielonym sercem przyrody, które pozostawiono nam w opiece. Mamy swój świat z własnym niebem i lasem, a nawet morzem. Możemy być wodą spokojną, co płynie wartkim nurtem i się nie śpieszy. Jesteśmy też sztormem, co nagle zrywa wszystkie swoje siły. Stanowimy najmniejszy kawałek na świecie, a zarazem umiemy być tym najważniejszym elementem. Stajemy się malutką stokrotką, a także sięgającą nieba sosną, strumykiem i oceanem, okruszkiem i całym bochenkiem chleba. Jesteśmy też jednak czasem. Nasze źrenice odmierzają nasz ostatni oddech wskazówkami zegara. Nie wiem, co jest po nim. Nie wiem, jak wygląda świat po tej drugiej stronie. Może zostajemy na niebie stając się świetlnymi punktami? Możemy też zostać małą kroplą w oceanie czy niewielkim drzewem w lesie? Wierzę jednak, że w głębi duszy jesteśmy światłem, które nigdy nie gaśnie i oświetla drogę innym.