Znam strach. Biega za mną jak bezpański pies, nie daje sie odepchnąć. Kiedy zatrzaskuję drzwi i uciekam na trzecie piętro waruje pod oknami albo lezie za mną i obsikuje moje buty. Całą noc słyszę jego zawodzenia, wszędzie zostawia po sobie ślady, nie daje o sobie zapomnieć. Są sprawy, o których nie można zapomnieć, rzeczy, których nie da i się wrzucić i ciągną się za nami. Latami. A my za nimi latamy, zamiast chwycić najbliżej leżące nożyczki i odciąć się od kroplówek, które faszerują nas toksynami. Wolność od strachu jest jak jastrząb, musisz poświęcić czas na treningi i zdobyć specjalną rękawicę żeby usiadł ci na ramieniu. Nawet to trwa tylko chwilę i nie możesz go w żaden sposób zmusić aby się zatrzymał.

Najbardziej boję się tego, czego nie ma. Miłości na przykład. Czasem wieczorami wyobrażam sobie, że budzę się następnego dnia i znów mam 7 lat, ale w zupełnie innym miejscu, wśród innych osób a moje włosy kręcą się w drugą stronę. W takie dni nigdy nie zasypiam. Sen jest przywilejem ludzi spokojnych, jeśli potrafią zapanować nad myślami. Ja podświadomie wybrałam inną subkulturę. Oprócz strachu przed tym, co nigdy się nie wydarzy, sen zakłócają słowa. Najbardziej te niewypowiedziane, niewykrzyczane, nieprzemyślane. Małe, zardzewiałe klucze, o których nikt nie pamięta. Chwała każdemu, kto postanowił sprawdzić jakie drzwi otwierają. Tak. Nie. Bądź. Kocham. Zawsze. Jeśli słowa mogą zabić, jestem w stanie błagać o ten ból na kolanach.

Boję się strachu. Boję się chwili, w której zmysły odlecą od ciała a słowa wyschną już u źródła. Nie będzie pustki ale wielka, czarna dziura pochłaniająca emocje. Nawet jeśli minie sekunda, może zapaść zbyt wiele decyzji. Obudzę się następnego dnia i nie znajdę swetra po dziadku, Pisma Świętego i włosów na głowie. Obudzę się nago, bez siebie i bez słowa. Beznadziejnie. Strach jest straszny, bo pozwala ci wypłynąć na głębię bez świadomości braku gruntu pod stopami. Z uśmiechem na ustach czeka aż ockniesz się na powierzchni Rowu Mariańskiego i nikt nie usłyszy twojego krzyku. Pozwoli ci opaść na dno. Bój się: Boga, matki, konsekwencji, ale przede wszystkim bój się strachu. Są przewinienia, za które żaden człowiek i żaden bóg nie dadzą ci rozgrzeszenia. Nie lekceważ słów.

Człowiek powinien spowiadać się dwa razy. Przed kapłanem i przed samym sobą. Oczywiście, że Bóg wie i wybacza wszystko, ale Tatę zostawmy na chwilę w spokoju. Niech odpocznie po pracy. Czas skupić się na najważniejszej osobie w pokoju, chociaż jesteś w nim tylko ty. Ile razy Maria powiedziała do Marii coś miłego. Przepraszam cię. Tak bardzo zgrzeszyłam. Boję się, ale wszystko zrobię i pozwolę ci być lepszą osobą, tylko wybacz mi proszę, bo boje się, że mi nie wybaczysz. Boję się też, że mi wybaczysz, że nic do mnie nie powiesz albo powiesz za dużo. Ty się nie bój. W tej spowiedzi najważniejsze jest wybaczenie. Jeśli sam sobie nie potrafisz powiedzieć "było minęło, zacznij od nowa" to czego wymagasz od Niego? Nie czekaj na cud.

Dostałam te trzy słowa w prezencie. Pakiet premium z dożywotnią gwarancją. Zostaną ze mną już na stałe, zmusiłam je, żeby usiadły mi na ramieniu i przywiązałam. Opiekuję się nimi, jest im dobrze, nie martw się. To bardzo silne słowa. Wyszły z dobrego gniazda i dziękuję, że to ja mogę z nimi żyć. Czasem się ich boję, bo wydaje mi się, że brak strachu jest jeszcze gorszy niż jego nadmiar. Potem mi przechodzi bo wiem, że to klucz. Przemyślany, wypowiedziany, obmyty z rdzy. Można by nakręcić serial o zawartości otwieranych pomieszczeń. Odcinek pierwszy: spokój i odwaga. Zapowiedź sezonu drugiego kiedy tylko uda mi się poznać cię raz jeszcze.

Maria Latosińska