1 listopada to idealny czas, żeby się zastanowić, dlaczego chodzimy na cmentarz. Co nas tam sprowadza? Jakie odczuwamy emocje? Czy mamy jakieś refleksje?
Dla jednych jest to tradycja, dla innych obowiązek.
Są też tacy, którzy przychodzą zobaczyć, jak o zmroku migoczą znicze, zmieniając oblicze przerażającego cmentarza w coś magicznego. 1 listopada przez kościół jest uznawany za radosny dzień, ale większość z nas nie cieszy się, idąc na cmentarz.
Jeśli osoba zmarła była nam bardzo bliska przychodzimy do niej pogadać, wyżalić się, zapytać o radę. Tudzież napsioczyć, że zmarła i nas zostawiła.
Jeśli zmarła osoba była nam znana to mamy okazję ją powspominać. Możemy również spotkać krewnych i znajomych. Nasuwa się wniosek, że święto to jest wymyślone, abyśmy widywali się z bliskimi. Osoba, którą przyszliśmy odwiedzić, nie żyje, a pomimo tego nadal łączy ludzi.
Rozmawiajmy ze sobą, póki mamy jeszcze szansę. Postępujmy tak, aby później nie żałować...
Nawiązuje do tego śliczny wiersz ks. Jana Twardowskiego: Spieszmy się kochać ludzi... w wykoniu zespołu Gościniec.
