Poszłam na film “ Polityka” z dwójką moich przyjaciół. Każde z nas reprezentowało  inną stronę sceny politycznej. Na filmie było więc centrum, prawica i liberalizm. Razem się śmialiśmy, komentowaliśmy oraz smuciliśmy. Skąd się wziął ten smutek ?

   Film choć moim zdaniem nie rewelacyjny pokazał, że musimy coś ze sobą zrobić. My czyli naród, Polacy, obywatele. Uważam, że potrzebujemy rzetelnej pracy u podstaw. 

   Kojarzycie ten moment w “Lalce” kiedy Wokulski myślał czy dałoby się zrobić coś dla nauki w Polsce? Tak samo ja myślę, czy u nas w kraju możliwe jest uprawianie polityki na poziomie. W którymś momencie coś się zepsuło i nie ma już szansy żeby posypać brokatem czy  przykryć . Trzeba naprawiać od początku, u podstaw . 

   Aby to zrobić musimy uświadomić sobie na czym polega problem. Nie można akceptować  przez cały czas, że nasza scena polityczna już taka będzie i koniec. Jasne lewica i prawica będą się spierać ale skoro zajmują się polityką powinni wypracować konsensus dla dobra Polaków. Powinno się skończyć z nazywaniem drugiego człowieka zarazą, kurduplem, zdradziecką mordą, komunistą i bandytą . 

   Aby to zrobić potrzebna jest właśnie ta pozytywistyczna praca u podstaw, praca nad naszymi osiedlami, środowiskami, wypowiedziami a przede wszystkim nad nami samymi . Trzeba nam pracy na każdym szczeblu. Ważne jest aby zacząć od sedna i źródła problemu. 

Tym co może nas uratować jest porozumienie się  w imię tego co potrzebuje każdy Polak. 

Niezależnie czy jesteśmy lewicą czy prawicą, każdy z nas chce być zdrowy, chce aby okazywano mu szacunek oraz chce życ w wolnym kraju w którym ma być bezpieczny ! 

   Ten film sprawił, że wyszłam z sali kinowej lekko przygnębiona i bez nadziei. Przemyślałam to jednak i stwierdzam, że musimy jako Polacy, jako naród określić czy ważne jest abyśmy kłócili się bez opamiętania czy jednak priorytetem jest to aby kązdy z nas miał zapewnioną opiekę zdrowotną i swoje prawa.

 Zjednoczmy się tam gdzie możemy !  a tam gdzie mamy różne poglądy spierajmy się ! Tylko z szacunkiem do drugiego człowieka .

Dagmara Leszkiewicz