Wyobraźcie sobie taką sytuację….
Spotykacie kobietę, jedną ręką trzyma małego chłopca, który idzie za nią ze spuszczonym wzrokiem, w drugiej ręce ma torbę ze wszystkim, co posiada.
Jej ubranie jest brudne i zniszczone długą drogą, całkowicie nieodpowiednie na tę pogodę, ale to wszystko, co udało jej się zabrać z domu zniszczonego przez bomby.
Mówi, że u niej nie było bezpiecznie.
Żołnierze strzelali do każdego, kogo zobaczyli - nie ważne, że był to cywil… Tak zginął jej mąż…. Wyszedł zdobyć leki dla ich córeczki…
Zauważa, że patrzycie na chłopca - spuszcza wzrok i mówi:
Była zbyt słaba, by zwalczyć gorączkę…
Straciła też siostrę - żołnierze chcieli się “zabawić”. Ona zdążyła się schować - siostra nie…
Brakuje też jedzenia, nie ma prądu i wody - infrastruktura została zniszczona w wyniku działań wojennych.
Usłyszała, że w Polsce uzyska pomoc, wzięła więc synka, i ruszyła przez granicę…
Chce żyć, i chce, by żyło jej dziecko….
Spotykacie ją na leśnej drodze gdzieś pod Sokółką, mówi, że na imię ma Abidemi, a jej dom był w Sudanie
(wszelkie ewentualne podobieństwo osób i sytuacji jest całkowicie przypadkowe)
