Może nie widać, ale trochę śmieci w tych wodach można znaleźć, a woda przez to popada w depresję.
Woda, śmieciem wypełniona,
czuła się dość urażona:
leczy rany, daje życie,
ludzie co dzień zaś obficie
trują, śmieci wyrzucają;
uśmiech na swych gębach mają,
niszcząc swoją egzystencję.
Dzwoni woda po agencję,
żali się i nosem kręci.
Radę niosą więc agenci:
aby lodem okryć siebie
i być czystą, i być w niebie.
Woda cały rok czekała,
ale mrozu nie dostała,
nie na tyle, by lód stworzyć
i w spokoju wreszcie pożyć.
Wniosek taki, drogie dzieci:
nie wrzucajcie do rzek śmieci,
bo bezbronne są w niej wody
przez te ciepłe wciąż pogody.
Nie odpoczną w żadnej porze.
Nie śmieć zatem, ty potworze!
