Różne codzienne zdarzenia stawiają nas wobec refleksji niespodziewanej:
- WEWNĘTRZNY BUNT przeciwko przedwczesnym śmierciom covidowym
- WEWNĘTRZNY BUNT przeciwko nastoletnim depresjom mających ,,dość dalszego życia''.
- Z perspektywy osób starszych czas tak szybko przemija...
Kilka bieżących okruszków zdarzeń wokół mnie w minionych dniach:
- Wczoraj telefonował do mnie bratanek z informacją, która sprawiła mi sporo radości. Udało mu się zdigitalizować archiwum filmowe tradycyjnych taśm celuloidowych, jakie pozostały po moim tacie a jego dziadku. Niebawem będę dysponował zasobami ponad 20GB filmów z lat mojego dzieciństwa. Mój tata dysponował służbową kamerą 8mm (taką na sprężynę - SIC!!!) i w dzieciństwie mieliśmy sporo zarejestrowanych różnych ujęć. Pamiętam, że powinny tam być sceny z mojego pierwszego pobytu w Tatrach jako kilkuletniego chłopczyka.
Mój tato umarł przedwcześnie, Nie ma go z nami już 43 lata. Pozostały po nim wewnętrzne emocje, bo po tylu latach jego oraz gubi się gdzieś w czeluści pamięci. - Dnia 6 lutego moja przyłatana ciocia, Elżbieta Ludwikowska ukończyła 100 lat. Żyła długi i przeżyła czasu wiele. Jako nastolatka uczestniczyła w obozach przysposobienia wojskowego kobiet, a w czasie okupacji hitlerowskiej działała w ruchu oporu Szarych Szeregów na Śląsku. (Pseudonim SŁOWIK). W naszym dzieciństwie była naszą ulubioną ciocią, szczególnie dla mnie, bo uczyła mnie od najmłodszych lat rysowania. Ela już też odeszła, Zmarła niebawem po swoich setnych urodzinach.
- Aktualnie pandemia dotyka nas zwielokrotnieniem końca życia wielu z nas. Codziennie podawane liczby zmarłych porażają. Jeszcze bardziej poraża spotkanie śmierci blisko. w naszym otoczeniu. Gorąco polecam felieton zaprzyjaźnionej z naszą redakcją Ewy Drobek powstały na bazie jej emocjonalnego wpisu dzisiaj na Facebooku (felieton aktualnie redagowany).
Życie wielu nagle i znienacka kończy się...
- Pandemia na wszystkich nas działa depresyjnie. Najbardziej zagrożone są nasze nastolatki. Kiedy wchodzi się w wiek lat kilkunastu (przecież też tak miałem!!!!, nawet bardzo) jest się mocniej narażonym na percepcję różnorakich emocji. Trudniej sobie z nimi poradzić, kiedy jeszcze nie ma się za sobą wielu doświadczeń ,,poparzonych pazurów'', niepowodzeń samoakceptacji oraz zrozumienia się z najbliższymi...
Największym moim oskarżeniem w stosunku do polityków oraz pokolenia rodziców jest zbyt mała dbałość o dobrostan emocjonalny naszych dzieci i młodzieży, a przecież JESTEŚMY ZA NICH ODPOWIEDZIALNI. Z powietrza się nie bierze fakt, że w Polsce mamy jeden z największych na świecie odsetek samobójstw wśród dzieci i młodzieży.
Jestem zdołowany, że sam nie mogę pomóc bliskim mi pogubionym nastolatkom a widzę jak bardzo nie umieją się ,,pozbierać''.
A przecież nasze życie naturalnie powinno przebiegać od wieku niemowlęcego do dojrzałej starości - Właśnie dzisiaj porządkując swoje archiwalne zasoby dyskowe, znalazłem zapisany na dysku plik, ze świetną animacją pokazującą w 4 minuty całe życie ludzkie. Zadałem sobie trud znalezienia w sieci tej animacji. Wykonał ją niezlażny artysta (freelancer) z Seulu podpisujący się jako STONEHOUSE JH [Seok Jeong-hyun]. Ponieważ animacja ta jest przez autora umieszczona jako publiczna na Facebooku oraz Youtube możemy ją opublikować poniżej z pełnym poszanowaniem praw autorskich z wykorzystaniem metody osadzania kodu w zgodzie ze standardową licencją YOUTUBE.
(We publish the above video in full compliance with copyright with the code embed method provided by the Youtube API library)
Podobny efekt zastosował Anthony Cemelilo z Las Vegas w swoim filmie umieszczonym w serwisie VIMEO.
(We publish the above video in full respect of copyright using the code embed method provided by the VIMEO API library)
Ten utwór jest dostępny na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa - Użycie niekomercyjne - Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.