Smutny scenariusz:

– Sumieniem sięgam

starych stron.

Stęsknionych spojrzeń,

spodziewanych spotkań.

Starając się spać,

spaceruję smętnymi strumieniami

spełnionych spraw.

– Stałość stanem stoicyzmu!

– Sakralizujemy skandale...

Samolubnie sądzimy,

seryjnie samousprawiedliwiając.

Skąd skołować skrupuły...?

– Słabe słowotoki, skupienie słucha skutków.

– Spędzam setki sekund, spekulując skutki.

– Sprytny spektakl. Schowaj swoją sprawiedliwość.

 

* * *

 

Sparaliżowane sukcesem serce

sympatycznie swawoli.

Sami się samotności sprzedajemy.

 

15.10.2017 r.