Kiedy odchodzisz jest tak zimno.

Wchłaniam każdy detal,

aby nie rozpadł się choćby atom.

W prezbiterium starych drzew,

odartych z nagości, nic nie ukryję:

senne rojenia, które zbieram,

szelest spadającego liścia,

kanwę, którą igła lubi przebijać,

lawendę w stęchłej szafie

pachnącą wiosenną świeżością.

Lodowatą różę wyrzeźbioną na szybie

przez mroźny oddech

wypuszczony z płuc,

które ukrzyżowano na czarnej sośnie[1].

To przeorane myśli, którym

bliżej do Tartaru, niż na elizejskie,

kwitnące pośrodku płatka czasu.

Kiedy jesteś obok widzę blask źrenicy,

jak z nagła przez sekund parę,

by zamilknąć, sapię.

Nie licząc nasycenia, iskry ponad pożar,

błagając o jeszcze, choćby w półśnie,

ze śladami paznokci na plecach, odsłaniam

twoje strzeżone, mroczne oblicze.

 

 

© Kasia Dominik

 

[1] Rodzaju drzewa, na którym ukrzyżowano Jezusa.