W najdalszym zakątku starego ogrodu
Na zmurszałej ławce przysiadły wspomnienia
Szumiały wokoło gałęzie platanu
Cicho delikatnie jakby od niechcenia
Parkową alejką zmierzała ku ławce
Starsza siwa pani dziewczyna szła obok
Gdy przysiadły obie dziwnie poruszone
Dziwił się gdzieś w górze mały lekki obłok
Pani w rękach miała koszyk a w niej książki
Widać że czytane były wiele razy
Otworzyła jedną głos jej zadrżał lekko
Łzy się potoczyły po zmarszczonej twarzy
Pośród szumu liści wiersz płynął za wierszem
O pierwszych spotkaniach o uczuciu pierwszym
Wspaniałe wspomnienia zapisane sercem
W tym starych tomikach w wersach pięknych wierszy
Babciu to możliwe zapytała wnuczka
W każdym słowie czuję uczucie przepiękne
Powiedz ty pisałaś nigdy nie czytałam
Z żalu że minęło chyba serce pęknie
I płynęły słowa zatrzymane w wersach
O tym co być mogło i co się zdarzyło
Zasłuchane drzewo potrząsało liśćmi
Jakby chciało w sobie zatrzymać tę miłość
Zabłyszczały oczy łzy się potoczyły
Zostawiając ślady na dziewczyny twarzy
Choć minęły lata twoja miłość wzrusza
O takim uczuciu babciu mogę marzyć.
10 sierpnia 2022 r.
