Opowiem wam prawdziwą historię: otóż odbyłem kiedyś wolontariat, opiekując się osobami z zespołem Downa. Któregoś dnia szefowa projektu zaproponowała, żebym zabrał chłopców na piłkę nożną. Weszliśmy więc na salę gimnastyczną i pytam: jak się podzielimy? Jeden z chłopców podbiega i wykrzykuje: jaa chce być z paaaanem! I jeśli ktoś miał kontakt z osobami z zespołem Downa, wie, jak taki okrzyk brzmi. Jest w nim pełen entuzjazm i pełne zaangażowanie. Nie można odpowiedzieć „nie”. Więc mówię, że dobra, ale na to drugi chłopiec podbiega i krzyczy: ja też chcę być z panem! Trzeci krzyczy to samo i wszyscy krzyczą to samo. Wszyscy chcą być ze mną w drużynie! Pytam więc rozbawiony, kto będzie w przeciwnej drużynie. Chłopcy na to: a po co nam przeciwna drużyna?
OK, Pomyślałem, to będzie ciekawe! I rzeczywiście było ciekawe. Przez następne pół godziny rozegraliśmy niezwykle interesujące spotkanie, w którym jedna drużyna atakowała na przeciwną pustą bramkę, grając z pełnym zaangażowaniem przeciwko nikomu. Były okrzyki, radość ze zdobytych goli, rozczarowanie po spudłowanych strzałach, wpadanie siebie w ramiona i poklepywanie po plecach. Cała gama piłkarskich emocji.
Byłem oczarowany tymi chłopcami i niezwykle zdumiony, że druga drużyna nie jest do niczego potrzebna. Przede wszystkim byłem zdumiony swoim ograniczeniem, swoim zamknięciem w utartym schemacie. Okazało się, ze potrzebne nam było po prostu zaangażowanie, radość, chęć bycia razem.
Zrozumiałem dzięki tym chłopcom, że przyszedłem do ich świata ze swoimi klapkami na oczach, które nałożył mi na głowę tzw. świat „normalnych” ludzi. Świat ograniczony swoimi zasadami, swoimi przepisami, przesądami, a w zasadzie swoją uporczywą głupotą, która jest niedostrzegalna, właśnie dlatego, że jest taka normalna, oczywista dla wszystkich. Ta głupota przeszkadza nam odczuwać radość, czerpać szczęście z samego uczestnictwa w tym procesie, jakim jest życie z innymi ludźmi. Te zasady każą nam klasyfikować, oceniać, odrzucać i ustawiać innych w przeciwnych drużynach.
Wielka lekcja, jaką wtedy odebrałem, brzmi: przeciwna drużyna nie jest potrzebna.
