część I.
Pochylając się nad poezją z własnej perspektywy, pragnę zostawić kawałek siebie dla potomnych, bowiem słowo pisane jest dla mnie jedną z najpiękniejszych prób uchwycenia ulotności chwili/upływu czasu, zatrzymania tego, co wydaje się nieuchwytne. Sprawia, że wszelkie bolączki znikają, przestają mieć znaczenie, a świat staje się piękniejszy. Pozwala na wykrzyczenie się, wypłakanie, na upadek i podniesienie z bruku.
Poza tym przelewanie na papier myśli, uczuć, emocji posiada dla mnie ogromny walor terapeutyczny, ponieważ od kiedy dla „wielu” stałam się „uszkodzonym modelem” a dla „niewielu” pozostałam wartościowym człowiekiem, kartka papieru oraz pióro były i wciąż są moimi powiernikami, lekarzami, przyjaciółmi. Pisanie wierszy to remedium na to, co mnie spotkało, pozwalało mi, i nadal to czynią, na oczyszczenie duszy i serca, a tym samym na wylanie/wyrzucenie tego wszystkiego, co mnie zatruwało od wewnątrz. Ponadto poezja jest najkrótszą drogę do odkrywania ludzkiej wrażliwości, której zabieganym ludziom tak bardzo brakuje. A przecież każdy z nas potrzebuje czasami wpaść w stan „nirwany”/niebytu, uwolnienia się z tego „pędzącego stada bizonów”, poczuć się wolnym w każdym znaczeniu tego słowa.
Toteż taką wolnością winna być m.in. poezja, która w XXI wieku przybrała krótką formę, ale za to z ogromnym ładunkiem emocjonalnym. Jest to niesamowity walor tego gatunku literackiego, ponieważ krótki tekst napisanym prostym językiem, bez udziwnień, można objąć jednym rzutem oka, w bardzo szybkim czasie, a przy tym łatwo wpada w ucho. Taki zabieg daje szerokie spektrum dla nieograniczonej wyobraźni czytelnika, poruszając przy tym jego najczulszą strunę człowieczeństwa. Podobnie było ze mną.
Gdy w moim życiu zabrzmiała ta „najczulsza struna” postanowiłam skoncentrować się na poezji, w której dostrzegłam potencjał terapeutyczny. Rytuał pisania daje mi moc, przynosi uspokojenie, wzmacnia pewność, że coś po mnie pozostanie. Kiedy z kolei czytam to, co napisałam, wielokrotnie znajduję klucz do drzwi, które były dla mnie dotychczas zamknięte, niedostępne, a dzięki tworzeniu stają przede mną otworem.
Warto na koniec dodać, że siła słowa pisanego jest ogromna, zwłaszcza w XXI wieku, chociaż nie zawsze zdajemy sobie z niej sprawę. Dlatego tak ważne jest, by używać go świadomie, krótko i na temat – tak jak we współczesnej poezji, która pomimo swojej krótkiej i wydawałoby się lapidarnej treści – daje całą paletę możliwości dla każdego. Dla mnie także, gdyż moja twórczość nosi wyraźne piętno walki z chorobą, losem, własnymi rozterkami. Jest pewnego rodzaju dialogiem, jaki toczę z samą z sobą, któremu towarzyszą głębokie przeżywanie i wyrażanie własnych emocji za pośrednictwem słowa pisanego w „szatę poezji ubranego”.
Dlatego uważam, iż poeci XXI wieku winni czuć, myśleć, obserwować, przeżywać, cierpieć, cieszyć się słowami i poprzez słowa. Słowa, które nie muszą być długie, ale winny być sensowne, słowa, które zaklinają życie – w wiersze.
cz. II
Poezja w codzienności XXI wieku ma tyle odcieni i barw, ile gwiazd na niebie, a może i więcej. Czytając z wielkim zainteresowaniem kolejno publikowane teksty w „Kształtach słów…” jestem pod ogromnym wrażeniem jak wiele emocji wzbudza literatura piękna we współczesnych ludziach. Niby przyjęło się stwierdzić, jak widać bardzo mylnie, że poezja odchodzi do lamusa, a tu proszę, nie dość, że jest przeciwnie, to jeszcze wzbija się na wyżyny. Jak widać po dzisiejszych felietonach w pragmatycznym świecie, gdzie coraz częściej mówi się o kryzysie literatury pięknej, ta jednak przeżywa swój renesans, i to w każdej postaci.
Zatem czym według piszących jest poezja we współczesnym świcie? Jakie ma walory, funkcje, zalety? Co nam, piszącym tak naprawdę daje? Tak wiele pytań a jeszcze więcej odpowiedzi, bowiem każdy odpowiedział inaczej, i bardzo słusznie, bo właśnie o to w tym chodzi. Tak jak ludzie są różni, tak i poezja posiada nieskończoną ilość odmian.
Niemniej z zamieszczonych tekstów jednoznacznie wynika, że dla jednych poezja jest ucieczką od trudów codzienności, dla drugich terapią na całe zło tego świata, a jeszcze dla innych pasją tworzenia i przelewania na papier swoich myśli, uczuć i emocji.
Istotne jest dla mnie jednak, aby poezja przede wszystkim bawiła, wzruszała, wyzwalała refleksję, zaskakiwała, skłaniała do myślenia i analizowania, „budziła” te pokłady ludzkiej wrażliwości, które bardzo skutecznie „usypia” pęd życia, jakiemu jesteśmy codziennie poddawani.
Ponadto współcześni poeci wplatając w swoją twórczość aluzje, symbole, alegorezy, metafory, parafrazy, znacznie poszerzają horyzonty myślowe czytelnika, a tym samym podejmują dialog z samym sobą oraz pozwalają wzbudzić ciekawość, refleksyjność, moment zadumy i wyciszenia, chwili tylko dla nas. I właśnie taka jest dla mnie poezja w codzienności XXI wieku, nie tylko prowokuje, pobudza, drażni, wywołuje całą paletę najróżniejszych emocji, ale i skłania do głębokiego myślenia. Sprawia, że żyjąc w przytłaczającym nadmiarze zbytków, jakie nas otaczają (no może mnie akurat nie ;) ) oraz w zawrotnym tempie, które de facto sami sobie narzucamy, poszukujemy coraz bardziej wyciszenia, odizolowania się od codzienności, kontemplacji, rozmowy o tym, co naprawdę ważne. I wówczas z pomocą przychodzi literatura piękna, po którą coraz częściej sięgamy, albowiem nie tylko leczy zranioną duszę, ale i „skopane przez życie” ciało. A przecież każdy chce być zdrowy.
Reasumując poezja była, jest i pozostanie tą częścią mojej duszy, która potrafi zdziałać cuda, z niemożliwego uczynić możliwym, a z niczego – wszystko. Jest moim antidotum…, dlatego pisząc czuje się jakbym unosiła się na obłokach nieba, gdzie wszystko jest możliwe. Tego też życzę wszystkim piszącym oraz czytającym.
