Wbiegła do domu i zaczęła krzyczeć

Krzyczała, bo było jej bardzo źle

Krzyczała i dyszała ze zmęczenia

Wbiegła po schodach i zamknęła drzwi

Spojrzała na siebie w lustrze

Gniew buzował w jej żyłach

Gorąca fala przetoczyła się po ciele

W oczach płonęło szaleństwo

Chwyciła nożyczki

Ciach, ciach, ciach…

Włosy lądują w umywalce

Tyle lat w kilka chwil, teraz leżą martwe

Są bez znaczenia

Nikt nie będzie o nich wspominał

Nikt nie będzie pamiętał

Maszynka cicho brzęczy, gdy przesuwa się mozolnie po głowie

I tyle, już ich nie ma

Wielkimi oczami ogląda swe dzieło

Dopiero wieczorem dociera do niej jej czyn

Lecz jest już za późno i trzeba z tym po prostu żyć...