lat mam dwadzieścia parę

mogłabym wam tutaj skłamać

że żyje mi się wspaniale

prawda jest taka, że marznę

w chłodnych ludzkich spojrzeniach

gdy jedną maskę przyswoję

on inną maskę ubiera

brak mi powietrza

choć stale

wiatr me włosy rozwiewa

brak mi ambicji i sławy

wciąż pragnę kawałka nieba

nie wiem gdzie iść

bo me szlaki

mocno już wydeptane

zbyt długi ten mój monolog...

Tak, żyje mi się wspaniale