Wybijam szkła w okularach 

z nadzieją, że nie zobaczę już nic więcej.

Mam też sporą nadzieję, 

że i moje uszy jakoś się zwiną do środka,

i będą słuchać już tylko cichych pulsów pod skórą.

  

Utraciłam bezpowrotnie smak na dobrą poezję.

Teraz potrafię jedynie odróżnić 

gorycz świata od słodkiej samotności.

Węch też się stępił.

Może to wszystko przez tą chorobę 

zwaną obojętnością.

  

Pozostał jeszcze dotyk.

On nigdy mnie nie zawodzi.

Bo wszystko co ludzkie

jest mi dotykiem.

   

za: https://www.instagram.com/p/CKouehRhzCX/