Obiecalismy w czerwcowym numerze, że więcej uwagi poświęcimy WIESI KOPF, która odeszła od nas 26 czerwca. Najlepszą formą upamiętnienia Wiesi będzie przywołanie wspomnienia Jolanty Okuniewskiej opublikowane na blogu superbelfrów: http://www.superbelfrzy.edu.pl/superbelfrzy-razem-i-osobno/pozegnanie-wiesi/ (blog ma licencję CC). Jola zaprosiła innych superbelfrów o garść wspomnień o Wiesi.
Ja powtórzę to co napisałem Wiesi w popradnim numerze:
Wiesiu! W pewnym stopniu jesteś nieśmiertelna, bo olbrzymi zasób Ciebie pozostał w uczniach, których kształtowałaś przez lata...
Janek J-K, redaktor naczelny
„Istnieją ludzie, których życie
jest darem ofiarowanym nie im samym,
lecz nam – ludzkości”
Albert Schweitzer
Bardzo trudno to napisać, trudno się pogodzić, trudno oderwać myśli i cieszyć się wakacjami. 26 czerwca 2020 roku odeszła nasza koleżanka, Superbelferka Wiesia Kopf. To znamienna data dla nauczyciela. Zakończenie roku szkolnego. Rozdajemy świadectwa i można udać się na zasłużony odpoczynek. Mamy wrażenie, że data odejścia Wiesi jest nieprzypadkowa.
Była ze społecznością Superbelfrów RP i Superbelfrów Mini intensywnie od samego początku. Cała sobą. Z uśmiechem na twarzy, ze swoimi pomysłami, energią, pasją kobiety mądrej, ciepłej, prawej i dobrej. Zachwycała i zawstydzała nas swą skromnością. Bez wątpienia kochała to co robi i kochała swoich uczniów. Tym nas zarażała.
Poznaliśmy Wiesię dzięki Klasotece. Założyła tę stronę dla swoich uczniów, rodziców i innych nauczycieli. Klasoteka była dla nas inspiracją, szybko zaczęły powstawać nasze strony i blogi, na których tętniło nauczycielskie życie. Wiesia zawsze nam gorąco kibicowała. Była wspaniałą nauczycielką z głową pełną pomysłów. Była indywidualnością, nie szła za modą, lecz trwała przy swoich sprawdzonych metodach, które stale udoskonalała. Zawsze elegancka, z ciepłym uśmiechem na twarzy, ciekawa nas i naszych spraw. Spotykaliśmy się z Wiesią podczas konferencji, szkoleń oraz podczas corocznych Qńwentów – superbelferskich wakacyjnych spotkań.
„Non omnis moriar” jak mawiał Horacy. Słowa te przestają być jedynie łacińską sentencją, bo rzeczywiście nie wszystko umiera. Pozostaje nam pamięć, zdjęcia, wspomnienia, które zostaną z nami. Wiesiu, nie chcemy się żegnać, chcemy pamiętać. Zawsze!
Ewa Kempska, Jolanta Okuniewska
Wspomnienia pisane sercem
Jolanta Okuniewska – nauczycielka edukacji wczesnoszkolnej Szkoły Podstawowej nr 13 w Olsztynie, finalistka Global Teacher Prize 2016
Pierwszy raz spotkałam Wiesię na superbelferskim Qńwencie w Łodzi. Dzieliłyśmy jeden pokój, była okazja by się lepiej poznać prywatnie, pogadać o problemach, pośmiać się i pożartować. Wiesia potrafiła słuchać, doradzić i pokazać inną stronę problemu. Lubiłam z Nią rozmawiać, żartować.
Pamiętam szkolenie kadry pedagogicznej w Warszawie w jednej ze szkół podstawowych. Nigdy wcześniej nie miałam okazji szkolić w parze z Wiesią. Właściwie to jeden jedyny raz wcześniej szkoliłam w parze z Martą Florkiewicz-Borkowską podczas Konferencji w Mrozach. Niełatwo pracować w parze, gdy się dobrze nie zna drugiej osoby. Z Martą szło gładko, miałam nadzieję, że i z Wiesią się uda. Niepotrzebnie się bałam, Wiesia swoim spokojem zabalsamowała i mnie, i uczestniczki szkolenia. Wszystkie strachy odeszły, porozumiewałyśmy się wzrokiem, dopełniałyśmy swoje wypowiedzi, współgrałyśmy. Jej zawdzięczam sukces tego szkolenia. Uśmiech, cierpliwość, wyrozumiałość…to nam pomogło.
Wiesia zawsze będzie mi się kojarzyć z Class-Yes…przeniosłam ten pomysł do swojej klasy i tak samo jak u Niej, rewelacyjnie działał u mnie. Wiesia opowiadała o tej metodzie podczas konferencji Inspiracje, zrobiła to perfekcyjnie, swobodnie i z wdziękiem. Podziwiałam Ją. Ten pomysł zaczerpnęła z materiałów amerykańskich, trochę go zmodyfikowała i miała odwagę wdrożyć. Zawsze, gdy będę do dzieci mówić Class… będę miała Wiesię obok.
……………………………………………………………………………………………………………………………..
Aleksandra Schoen-Kamińska – nauczycielka edukacji wczesnoszkolnej w Szkole Podstawowej nr 6 w Pile
Moje pierwsze spotkanie z Wiesią miało miejsce na konferencji we Wrześni “Lepsza Edukacja”. Przed nauczycielami odkrywała tajniki Learningapps i Zondle. Słuchałam jej z wypiekami na twarzy. To wszystko było dla mnie nowe, a Wiesia wspaniale mnie wprowadziła na kolejne platformy. Potem była przerwa. Do dziś czuję, jak Wiesia gorąco mnie przyjęła – znałyśmy się tylko z Facebooka z naszej grupy Superbelfrzy Mini. Wyściskała mnie mocno, jakbyśmy się znały od lat. Zawsze podziwiałam Jej spokój, głowę otwartą na nowości i serce na nowych znajomych. Wiesia uwielbiała autorską biżuterię. Jedyną i niepowtarzalną, taką jak Ona. Nauczyła mnie dzielić się swą wiedzą z innymi nauczycielami i wierzyć w siebie. Dzięki Niej umiem wiele! Wiesiu – dziękuję!
……………………………………………………………………………………………………………………….
Jacek Ścibor – nauczyciel informatyki w Szkole Podstawowej im. Piastów Śląskich w Chrząstawie Wielkiej
W zasadzie Ona była z Superbelframi od zawsze, od samego początku. Na fejsbuku, gdzie poznawaliśmy się wirtualnie przez rok. Na konferencjach, gdzie pokazywała własne i przeszczepione na polski grunt metody pracy z dzieciakami w I-III. Na Qńwentach – superbeferskich spotkaniach wakacyjnych “na żywo” gdzie zawsze zadziwiała nieskrępowaną ekspresją w tańcu i niesamowitym ciepłem. Była oazą spokoju, pewna swojego zdania, pokazująca wyłącznie metody pracy, które sama sprawdziła i ma na ich temat wyrobione zdanie. Nie stroniła od nowinek – zawsze zastanawiała się, jaką zmianę w jej klasie może przynieść nowe narzędzie i jeśli jej nie spełniało – dzieliła się z nami swoim doświadczeniem. Klasoteka to miejsce, z którego jeszcze długo korzystać będą nauczyciele klas I-III, miejsce tworzone latami, dopieszczane i zmieniane. Zasłużona, ale przyspieszona emerytura w 2017 roku zawiesiła Jej aktywność zawodową off i on-line – i jak to często bywa z nauczycielami pozbawionymi codziennego edu-rytmu – uwypukliła kłopoty zdrowotne, które tak smutno się zakończyły.
Brakowało mi Jej ciepła i klasy, elegancji, stylu, delikatności, ale myślałem, że los nas jeszcze zetknie i uda mi się te braki zrekompensować. No cóż – nie dziś, nie teraz, nie tutaj.
……………………………………………………………………………………………………………………………..
Marcin Zaród – nauczyciel j. angielskiego w V Liceum Ogólnokształcącym im. Janusza Korczaka w Tarnowie, Nauczyciel Roku 2013
Wiesia Kopf była, jest i będzie dla mnie zawsze synonimem uśmiechu, którym obdarowywała wszystkich wokół siebie, a także dobrej energii, którą wprost emanowała. Ciężko mi się przestawić na czas przeszły, gdy o niej myślę. W głowie mam myśl Non omnis moriar. Bo kiedy przeglądam jej zdjęcia, czytam artykuły jej autorstwa, widzę stworzone przez nią gry dla uczniów, oglądam jej wystąpienia, myślę o jej uczniach oraz o nauczycielach, których zainspirowała, jestem przekonany, że Ona jest wciąż z nami. Więcej, jestem przekonany, że jej cząstka pozostanie i każdym z nas, nauczycieli z czasów jej aktywnego działania w grupach Superbelfrzy i Superbelfrzy Mini, oraz w każdym z uczniów, których wychowała, pracując w szkole. W jednej z naszych rozmów napisała do mnie: “Czas ucieka. Trzeba się cieszyć każdą chwilką”. Pisała też o swojej potrzebie wyważenia pomiędzy zaangażowaniem a dbaniem o siebie. Te jej przemyślenia ze mną pozostaną i będą mi towarzyszyć wraz ze wspomnieniem Jej uśmiechu.
……………………………………………………………………………………………………………………………..
Sabina Piłat – nauczycielka edukacji wczesnoszkolnej z Warszawy.
Od Wiesi można było nauczyć się spokoju i uśmiechu. Spotkania przez wiele lat – codziennie w Internecie, kilka razy na żywo. Była niezwykłą kobietą, pełną ciepła i pewności w tym, co robi. Jako nauczycielkę wspominać Ją będę za ciekawe, świadomie wybrane metody pracy, które służyły Jej i uczniom. Jej ciepła dłoń i radość na twarzy pozostaną ze mną.
……………………………………………………………………………………………………………………………..
Beata Skrzypiec – nauczycielka edukacji wczesnoszkolnej z Piasku
Zapamiętam Wiesię, jako kobietę piękną, delikatną i wrażliwą. Przyciągała do siebie ludzi. Chciała poznać każdego. Uważnie słuchała. Potrafiła patrzeć prosto w oczy i milczeć, dając możliwość mówienia innym. Ważny był dla niej balans w życiu i w pracy. Była też radosna, energetyczna. Lubiła bawić się i tańczyć. Żyła zdrowo, dbała o harmonię w codziennym życiu. Pozostanie dla mnie wzorem nauczyciela, od niej nauczyłam się wielu technologicznych umiejętności, a także wychowawczych rozwiązań.
……………………………………………………………………………………………………………………………..
Edyta Jurys – nauczycielka edukacji wczesnoszkolnej, logopedka z Koszalina
Wiesia… Praktycznie wszystko, co mogłabym powiedzieć, zostało już napisane. Poznałam ją podczas Inspir@cji 2014 w Warszawie. Nie byłyśmy bardzo blisko w sferze prywatnej, ale w sferze zawodowej wspierała mnie. Jej pewność siebie dodawała mi odwagi. Jej ciepło i otwartość, gdy dołączyłam do grupy, sprawiły, że czułam się dobrze. Mogłam jej się wyżalić i zawsze pocieszyła, przytuliła wirtualnie, czy też w rzeczywistości. Jej doświadczenie, wiedza były mi wsparciem w trudnych chwilach. Czerpałam garściami. W moim odczuciu zawsze była blisko człowieka i natury. Zawsze obecna, jak dobry duch…
Delikatna – kwiecie róż, śnieżny puch.
Ciepła – letni poranek gorący.
Eteryczna – leciuteńki wiatru ruch.
Radosna – słowiczy trel serce kojący.
Taka Ty… Taka na zawsze…
……………………………………………………………………………………………………………………………..
Barbara Benisz – emerytowana nauczycielka edukacji wczesnoszkolnej z SP 20 w Rybniku
Mniej więcej o tej porze, siedem lat temu odkryłam Klasotekę. Napisałam do autorki i tak rozpoczęła się największa eduzmiana w mojej pracy nauczyciela edukacji wczesnoszkolnej – właśnie od poznania Wiesi, jej pasji, kreatywności, a przy tym niezwykłej życzliwości, okazywanej obcej w końcu osobie. Od Niej usłyszałam o Superbelfrach, a potem dołączyłam do grupy Superbelfrzy Mini, poznając świat cudownych, twórczych nauczycieli. Zajrzałam do tej korespondencji z 2013 roku…. „Spokojnie, dasz radę”, „Pomogę”, „Brawo”. To Wiesia, mimo, że nigdy nie spotkałyśmy się w realu była moim przewodnikiem w świecie TIK-owej edukacji. Ale nie tylko to jej zawdzięczam… Jej ciepło, serdeczność, gotowość do pomagania, radość dzielenia się z innymi zmieniły moje podejście do edukacji. Z wielką uwagą śledziłam poczynania Wiesi, korzystając z wprowadzanych przez Nią pomysłów. Dzięki zdjęciom, nagraniom i relacjom Superbefrów Wiesia stała się kimś bardzo mi bliskim. Jej odejście wywołuje smutek, pustkę i wielki żal, że tacy piękni ludzie zbyt szybko odchodzą… Widać w Niebiosach potrzebowali jej łagodności, uważności, cudownego uśmiechu i niezwykłej życzliwości. Spoczywaj w pokoju Wiesiu!
……………………………………………………………………………………………………………………………..
Barbara Ochmańska – nauczycielka edukacji wczesnoszkolnej z Wyszkowa, członkini grupy Superbelfrzy RP i Superbelfrzy Mini
Spotkałam Wiesię w przysłowiowe cztery oczy w 2017 roku na Inspir@cjach, miałam tam swoje wystąpienie. Nie było dużo czasu na długie rozmowy. Zrobiła na mnie ogromne wrażenie, okazałą się życzliwą, otwartą, empatyczną i pogodną osobą z wielką klasą. Niezwykle piękna kobieta ze szczerym uśmiechem, poczuciem humoru, uważna na każdego człowieka, pełna spokoju, wdzięku, żyjąca w zgodzie z przyrodą i ogromnym sercem dla wszystkich. Zawsze można było na nią liczyć. Chętnie dzieliła się swoimi pomysłami i znajdowała czas dla każdego. Pamiętam jej świetną Klasotekę i sposób zarządzania klasą, jej Class Yes dźwięczy w uszach do dzisiaj. Wiesiu bardzo Ci dziękuję, że byłaś kreatywnym, dobrym duchem wielu nauczycielskich inspiracji, wspaniałą koleżanką oraz wyjątkową kobietą. Nieś swoją dobrą energię i dobroć gdziekolwiek teraz jesteś.
……………………………………………………………………………………………………………………………..
Basia Taniewicz – nauczycielka edukacji wczesnoszkolnej, członkini grupy Superbelfrzy Mini
Na żywo spotkałam Wiesię raz i przez chwilkę. W sieci nie zliczę, ile razy otrzymałam wsparcie, radę, dobre słowo, uśmiech. Nie mogę uwierzyć, że już więcej się nie odezwie, nie prześle radosnej emotki. To, co mi dała, zostanie ze mną na zawsze, obiecuję niczego nie zmarnować, wszystko wykorzystywać na maksa. Wiesiu ♥️
……………………………………………………………………………………………………………………………..
Dorota Dankowska – nauczycielka edukacji wczesnoszkolnej SP-5 w Słupsku.
Nie miałam szczęścia poznać jej osobiście. Ale znałam ją wirtualnie. Jej mądre posty, fantastyczne pomysły stanowiły dla mnie inspirację, motywowały. Jej ciepłe komentarze wspierały i utwierdzały w przekonaniu,że wybrałam właściwy kierunek.
Dziękuję Wiesiu. Zawsze pozostaniesz w sercu i w pamięci.
……………………………………………………………………………………………………………………………..
Joanna Apanasewicz – nauczycielka edukacji wczesnoszkolnej w Szkole Podstawowej im. Piastów Śląskich w Chrząstawie Wielkiej
Kiedy poznałam Wiesię, pierwsze, co przykuło moją uwagę, to ciepło i życzliwość płynąca z ust, gestów i Jej oczu. Poza tym, wiele edukacyjnych pomysłów, o których opowiadała, okazały się tak bardzo bliskie temu co robiłam. Było mi raźniej. Rozmowy z Wiesią zawsze wnosiły w moim życiu spokój, poczucie zrozumienia, akceptacji. Dobroć jaką obdarzała ludzi, uwaga z jaką słuchała, nie oceniała, wspierała, to wszystko dawało poczucie, że była Aniołem w ludzkim wcieleniu. Dziś wiem dlaczego ją spotkałam. Ta lekcja, z której wyciągam dziś wnioski była jedną z ważniejszych: bądź dobry i siej dobro, a ono z wróci do Ciebie ze zdwojoną siłą. Takich ludzi jak Wiesia nie ma wielu, dlatego pamięć o niej powinniśmy rozdawać innym.
Do zobaczenia Wiesiu. Dziękuję, że byłaś.
……………………………………………………………………………………………………………………………..
Celina Zielińska – nauczycielka edukacji wczesnoszkolnej w Szkole Podstawowej im. Piastów Śląskich w Chrząstawie Wielkiej
Wiesia, ostoja spokoju, mądrości, harmonii. Piękna i z klasą. To od Wiesi już kolejna klasa na moje – Class? odpowiada – Yes! Poznałyśmy się najpierw w Superbelfrach Mini, później osobiście na Inspir@cajch,a na Qnwencie dzieliłyśmy razem pokój. Wiesia rozsiewała wokół dobro, to dobro z nami zostanie.
……………………………………………………………………………………………………………………………..
Monika Walkowiak – nauczycielka edukacji wczesnoszkolnej w SP im. Bolesława Krzywoustego w Kamieńcu Wrocławskim
Wiesia na zawsze zostanie w mojej pamięci jako serdeczna, delikatna i niezwykle ciepła osoba. Poznałyśmy się 7 lat temu, na pierwszym, superbelferskim quńwencie w Łodzi. Nie wiem co mnie wtedy bardziej w Wiesi zachwyciło: uroda, delikatność, styl w jakim się ubierała czy oryginalna, artystyczna biżuteria. A może wewnętrzna harmonia, uważność i szacunek jakim darzyła każdego rozmówcę? Mówiła, że kocha naturę i stara się żyć z nią w pełnej harmonii. Uwielbia przytulać się do drzew i czerpać z nich energię. Od Wiesi nauczyłam się metody skupiania dziecięcej uwagi Class-Yes i zawsze, kiedy mówię do moich uczniów te słowa, mam przed oczami jej uśmiechniętą i pełną życzliwości twarz. Pisząc to krótkie wspomnienie zajrzałam na messengera i odszukałam pierwszą wiadomość jaką wysłała do mnie Wiesia. Od razu pomyślałam sobie, że doskonale oddaje jej charakter. „Zauważyłam, że zmieniłaś zdjęcie profilowe!! 🙂 Cudnie wyglądasz. Jak się cieszę.” Myślę, że każdy, kto miał szczęście poznać Wiesię osobiście, nosi w sobie jej małą cząstkę, takie światełko, które sprawia, że stajemy się lepsi, bardziej uważni i serdeczni.
……………………………………………………………………………………………………………………………..
Barbara Halska – nauczycielka przedmiotów zawodowych, technik informatyk, Nauczyciel Roku 2014
Taką nauczycielkę chciałby mieć każdy. Poznałam Wiesię podczas moich pierwszych Inspiracji w Warszawie i od razu ją polubiłam. Miała w sobie tyle ciepła, że człowiek garnął się do niej, żeby się przy nim ogrzać. Z każdą rozmową już wiedziałam, że chciałabym mieć taką nauczycielkę. Wiesia była dla mnie nauczycielką, uczyłam się od Niej tego spokoju. Wiesiu, dziękuję Ci za każdą chwilę rozmowy, za Twój uśmiech i za to, że byłaś. Przepraszam, że ostatnio nie znalazłam czasu, żeby się do Ciebie odezwać, ale to znowu mnie nauczyło, że należy odzywać się do ludzi, bo nigdy nie wiemy, kiedy już nam nie będzie dane porozmawiać. Tak jak mi nie udało się z Tobą chociaż jeszcze raz porozmawiać.
……………………………………………………………………………………………………………………………..
Zyta Czechowska – pedagog specjalny, Nauczyciel Roku 2019
“Można odejść na zawsze, by stale być blisko”.
ks. Jan Twardowski
Wiesię poznałam zaraz po dołączeniu do grupy Superbelferzy i Superbelfrzy Mini. Ciepłe i szczere przyjęcie mnie przez Wiesię do nowej społeczności od razu wzbudziło moją sympatię. Niezwykle inteligentna, kreatywna, poukładana, a zarazem skromna. Mimo swoich licznych sukcesów, ogromnej wiedzy i doświadczenia zawsze podziwiała innych, doceniała i nagradzała dobrym słowem. Zaimponowała mi swoim spokojem, a zarazem otwartością i radością z życia. Liczyłam się z jej zdaniem, bo ono było zawsze szczere i podyktowane troską o jakość edukacji. Spotkałyśmy się na Inspiracjach oraz na Qunwencie SB i to była okazja do wymiany doświadczeń.
……………………………………………………………………………………………………………………………..
Marta Florkiewicz-Borkowska – nauczycielka języka niemieckiego w SP w Pielgrzymowicach, Nauczyciel Roku 2017
Wiesiu ❤️
Pomimo, że już Cię z nami nie ma, nie będę wrzucać czarno-białego zdjęcia, bo to właśnie z Tobą ostatnio rozmawiałam o tym, jak ważne są kolory w naszym życiu. Znam Cię od kiedy jestem w grupie Superbelfrzy. Po prostu od zawsze.
Łączyła nas taka niewidzialna nić porozumienia, bez słów, albo pomiędzy słowami. Dziękuję Ci za rozmowy o rozwoju, o pracy nad sobą, że miałyśmy sobie tyle do powiedzenia i opowiedzenia z różnych perspektyw patrząc. Dzięki za rozmowy o butach, paskach, luźnych lnianych tunikach, torbach.
Dziękuję za Twój spokój, zrozumienie, Uważność, szczerość.
Dziękuję za wspólne tańce na barce do białego rana i wspólne pozbywanie się negatywnych energii. Dziękuję za wspólne karaoke, gdy świat jakby się zatrzymał.
Dziękuję również za wspólne warsztaty z nowoczesnych technologii, praca z Tobą w parze była dla mnie niesamowitym doświadczaniem uzupełniania się dwóch przeciwnych temperamentów. Mówiłaś, że bierzesz ode mnie tę energię i spontaniczność, a ja, że zabieram od Ciebie spokój i ciszę, którą umiałaś niesamowicie operować.
Czuję ogromną wdzięczność, że pojawiłaś się w moim życiu i że mogłam spędzić z Tobą te wszystkie momenty i chwilę, które będę pielęgnować w mojej pamięci.
Do zobaczenia Wiesiu!
……………………………………………………………………………………………………………………………..
Anna Grzegory – logopedka w Poradni „Logofigle” w Łodzi
Wiesiu 💗
Nigdy nie zapomnę początków naszej znajomości, bo była to niezwykła siła pozytywnych emocji im bliskości w tworzeniu. Tworzeniu Grupy Superbelfrzy Mini i onlinowych gier edukacyjnych dla naszych uczniów. Spędziłyśmy wtedy (przed siedmiu laty) w sieci (nie znając się wcześniej) mnóstwo godzin. Twoje wsparcie, kreatywność, życzliwość uskrzydlała mnie i była jedną z najlepszych przygód edukacyjnych w moim życiu.
Obie to zresztą czułyśmy, dzieląc się swoją radością ze światem i pisząc wspólny artykuł „Superbelfrzy Mini, czyli własny kąt do pracy”. Do dzisiaj EduGranie służy uczniom, a Mini wciąż kwitnie. Moc serc i szczerości działa niezawodnie.
Kolejne cenne wspomnienie, to nasze pierwsze wspólne wystąpienie na pierwszych Inspiracjach. Bardzo nas zbliżyło – opowiadałyśmy o tym, co było takie ważne, czyli początkach grupy Superbelfrzy Mini. O tym, jak najpierw zaprzyjaźniłyśmy się w sieci, potem w życiu. Co to były za emocje! Dziękuję, że mogłam to wszystko przeżywać właśnie z Tobą, Twoją mądrością, życzliwością i niezwykłym urokiem.
Kolejne szkolenia, wystąpienia z Tobą i wyjazdy to już była sama radość.
Każdy człowiek jest lekcją. Wiesiu, Ty byłaś piękną lekcją tego jak żyć, kochać, pracować i uczyć pięknie. Jak widzieć piękno w każdym człowieku. Jak celebrować piękne chwile. Jak pięknie nie godzić się na nie-piękne.
Dziękuję, że z wrodzonym wdziękiem pojawiłaś mi się w życiu i rozświetliłaś wszystko swoim subtelnym, kobiecym uśmiechem.
Mam nadzieję, że w niebie aniołki już mają dla Ciebie ulubione kolorowe, lniane sukienki, biżutki z naturalnych kamieni, kosmetyki ręcznie przygotowane przez przyjaciółkę i zdrowe deserki. Bo, że już bawisz się z zachwyconymi dzieciakami w kolorowe gry, które im wymyślasz, to wiadomo.
Do zobaczenia, moja kochana Wiesiu 💗
