Anna Sosna
należy do grupy innowacyjnych nauczycieli SUPERBELFRZY RP - EDUMIENIACZE.
Jest działaczką i organizatorką tzw. Żywej Biblioteki.
Wszystkim, a szczególnie rodzicom polecam artykuł Aleksandra Pezda w nr 15/2023 Newsweeka.
Jeśli uważacie, że stosowanie wulgaryzmów nie dotyczy naszych dzieci, to niech wyprowadzi Was z błędu wynik badań prof. Jerzego Surzykiewicza, które pokazują, że 94 proc. uczniów i studentów używa wulgaryzmów.
Wielu dorosłych używa wulgaryzmów jako sposobu na uwolnienie emocji. Dla dzieci i młodzieży to często nie tylko sposób określenia swojego stanu emocjonalnego, ale również język codziennej komunikacji. Nie mam wśród znajomych koleżanki, która darowałaby mi zwrócenie się do niej per "pi*****ko". Dla wielu dziewczynek to już norma językowa, a nasze oburzenie kwitowane jest wzruszeniem ramion.
Wszyscy wiemy, że taki język krzywdzi, jest przejawem braku szacunku nie tylko wobec adresata, ale również osób postronnych. Że spłyca język (jak napisać wypracowanie, jak wszystko, co się ma do powiedzenia, to kilka słów modyfikowanych przez odpowiednie przyrostki i przedrostki?). Że zubaża świat, który staje się pełen brzydoty i szlamu.
I co z tego? ...
Tekst A.Pezdy odrze ze złudzeń tych, którzy jeszcze wierzą, że z ust naszych dzieci wypadają same perły, nie żaby. Co robić?
Psycholog dziecięcy Agnieszka Carrasco-Żylicz z Warszawskiego Ośrodka Psychoterapii i Psychiatrii:
"Jako dorośli odpowiadamy za edukację i kulturę słowa naszych dzieci.(...)
Młodsze dzieci powinniśmy uwrażliwiać na fakt, że słowa mają pewną moc, a używanie ich niesie konsekwencje.(...)
W przypadku dzieci starszych i młodzieży ważne jest, by wyznaczyć standard mówienia na terenie domu, a równocześnie podtrzymywać swój sprzeciw wobec używania takiego języka."
