17-stoletnia autorka wolała pozostać anonimową. Imię i nazwisko znane redakcji.
Konflikt pokoleń istnieje praktycznie od powstania ludzkości. Uważam, że jest to nieodłączna kwestia naszego życia. Widzimy świat inaczej niż nasi rodzice i będziemy go widzieć inaczej niż nasze dzieci w przyszłości. Jest to naturalne, lecz niestety faktem jest, że czasem rodzice nawet nie chcą i nie próbują zrozumieć naszych problemów czy poglądów i upodobań.
Każde pokolenie, to napływ nowych, świeżych myśli, pomysłów i idei. To oczywiste, że będą one różne niż naszych rodziców. Czy można to zmienić? Owszem lecz wątpię czy z zapałem dorosłych się to uda.
Oho! No właśnie. O to też mi chodzi. Założyłam, że dorosłym ludziom nie chce się angażować w coś ważnego dla nas. A czy kogoś się najpierw spytałam o to? Oczywiście że nie, ponieważ jako nastolatka – zjadłam wszystkie rozumy. Jestem najmądrzejsza i wszystko wiem najlepiej.
Raz na wywiadówce moja mama usłyszała od mojego wychowawcy w szkole że „gwiazdorze”. Ale afera w domu! Podniesiony głos, stres z obu stron. I po co to? Nie można normalnie porozmawiać ze mną, bo co? Bo jestem za młoda? Bo jak mówi się normalnie, to nie dociera?
Dociera. Ale potem znowu krzyki i wielkie dramaty o niewyrzucone śmieci. Ciągle jakiś problem, jakby słowo „zaraz” było słowem zakazanym. Potem spina w całym domu, już nie tylko między mną a mamą, ale wtrącić się musi oczywiście mój ojczym.
Podsumowując, sądzę że konfliktu pokoleń nie da się rozwiązać, bo na to nie ma rozwiązania. Trzeba po prostu unikać spięć, a gdy już się pojawią, to po prostu odpuścić.
Mówię tak, mimo że sama często nie umiem odpuścić, ale pracuję nad tym intensywnie.
Nie warto jednak uważać, że jeśli mamy inne poglądy niż doświadczeni dorośli, to są one od razu złe i nieprawidłowe oraz niepoprawne.
