Zaświtało,

niebo założyło błękitną szatę,

dzień jak co dzień,

pełen wrażeń.

Czas wyruszyć na szlak,

może czerwony z pięknym krajobrazem,

niebieski dalekosiężny,

zielony wiodący do najciekawszych zakątków,

albo żółty łącznikowy?

Nie, lepiej czarny,

szybki, mało oblegany,

podnoszący adrenalinę.

    

Wyruszyli,

plecaki pełne map, kompasów,

czekany w dłoniach,

przy trekkingach raki,

na oczach gogle.

Ekwipunek full wypas,

a w głowie?

   

Brawura,

brak wyobraźni,

tej ludzkiej i tej przestrzennej.

   

Pierwszy grzmot,

drugi, potem trzeci

i kolejny.

Strach ogarnął laickie serca,

zimny pot zalał młode czoła,

gęsia skórka pokryła ciała.

 

Zgubili drogę powrotną,

azymut do obozu wspinaczkowego,

kolejni niedzielni turyści…

 

Z duszą na ramieniu,

paniką w oczach,

w te pędy ruszyli

północną turnią,

chcąc uciec przez nieuniknionym.

   

Za późno, stało się.

   

Drobne kamyki, jeden po drugim

usuwały się spod drżących stóp.

Logika została gdzieś u podnóża góry,

nerwów na wodzy nie utrzymali.

Nagle zapadła cisza,

później głuchy dźwięk

niesiony przez górskie echo,

zwiastujący lawinę

odbijał się od strzelistych skał.

 

Ruszyła jak konie z kopyta,

nieposkromiona,

nieujarzmiona,

połykając wszystko co napotkała na drodze.

Ich też pożarła,

niczym rekin swoją ofiarę.

   

W biurze nerwówka,

rozdzwoniły się telefony,

bełkot w słuchawce

błagający o pomoc…

Ale gdzie szukać,

kogo, od czego zacząć?

 

Ruszyli TOPR-owcy

ratować kolejne istnienia,

o które upomniały się góry.

 

Czas był ich wrogiem,

nadzieja dodawała skrzydeł,

tam gdzieś, ktoś walczy o życie.

   

Za późno,

mrok spowił nieboskłon,

mgła otuliła do snu

zapłakane stoki.

   

Zawiedli?

Nie!

To tylko niedzielni turyści

poszli o krok za daleko.

Teraz śpią w zielonej niecce,

ale której?

   

To wiedzą tylko góry,

które zapłakały nad ludzką głupotą.