Kazano im rzucić kamieniem. Nie pytali dlaczego. Bez chwili wahania wzięli kamień w dłoń i rzucali. Była jakaś opowieść, że z rzucanych kamieni powstawali ludzie. Być może jest w tym jakaś cząstka prawdy, choć wątpię. Z kamieni nie powstaje bowiem nic innego jak kamień. Czy kamień jest zaś człowiekiem? Chyba nie, a może jednak. Kto to tam wie.
To była tylko zabawa. Zaczęło się od jednego chłopca, a potem widziałam, jak niemal całe blokowiska schodziły się na podwórko i rzucały kamieniami. Początkowo rzucali do wody. Potem w ziemię. Ktoś raz spróbował w okno sąsiadki, jednak prędko tego pożałował. Aż cel przestał mieć znaczenie. Wystarczyło rzucać prosto przed siebie. Nieważne, czy było to coś, a może ktoś.
Spoglądałam na tę scenę z okna mojego pokoju. Mijał rok. Dwa lata. Trzy. Kamienie wciąż były obecne na podwórku. W końcu dzieci przestały być dziećmi. Zabawa stała się rutyną. To chyba różni dziecko od dorosłego: obowiązek i jego brak. Rzucanie kamieni. Tym razem cel nie był byle jaki. Celowali tylko w niektóre okna. Tak im kazano. Tak ich nauczono. Być człowiekiem znaczy kamienować. Być człowiekiem znaczy uderzać. A więc robili to. Tym razem już jako dojrzali trafiali kamieniami we właściwe osoby. Nauczyli się odróżniać do jakich trafiać, a do jakich nie. Potem brali garść kamieni i uderzali jak najmocniej. Aż w końcu człowiek nie był człowiekiem. Stawał się kamieniem. I tak kamieniem próbowali ukamienować kamień. Czy im się udawało? Nie wiem.
Pod koniec dnia, a dla nich pod koniec życia, w oknie było widać tylko cienkie jak gałęzie dłonie próbujące nabrać garść kamieni. Dłonie niczym kamienie łamały się jednak. Kruszyły, Ciało zwiotczało, Rozsypało się. Nie dało rady unieść garści kamieni. A te niewielkie okruchy opadły na ziemię, leżąc pod głazem. I to właściwie koniec.
Nic więcej się nie stało.
Był kamień.
Był człowiek.
Nie było kamienia.
Nie było człowieka.
