Jeśli będę mówił, bólu to nie powstrzyma, jeśli zamilknę, czy odejdzie ode mnie? (Hi, 16,6)

 

Wiesz, niektórym wystarczają

aparycji komplementy,

a ten umysł raczej woli...

spokój święty...? Dowcip cięty.

   

Czasem kryje, czasem liże

melodramat czarnym cukrem,

łaskotkami się zajada

z krasomówczym lukrem.

   

To symfonia słów

pozbawiona dna

   

tak jak ilość warstw,

które mogę dać

   

z Bogiem zrobić deal

i na wzgórze wbiec

stron zamienić bieg

wszystko zamiast mnie

  

Weź, wybieraj, bierz, co chcesz –

palec zmiażdżył koń.

Brodząc w błocie każdy dzień,

spróbuj rozgrzać w mięśniach ból.

Ty paznokci nie chcesz rwać,

przemokniętych butów mieć,

autobusem zatłoczonym

wciąż uparcie naprzód przeć.

Z marnej studiów perspektywy

ledwie kapie śmiechu grosz,

choć nieregularne wpływy

pozwoliły rozbić klosz.

Wynajmować na poddaszu

kamieniczny, ciasny kąt?

Po co to, gdy są potrzeby,

jakie spełnić można stąd.

   

Płacze żal nieutulony
 

żarzy się kompleksów stos

 

Ale kogo oszukiwać?

Jaki kowal, taki los.

 

W ilustracji wykorzystano fotografię własną autorki.