Choć smaga piórami zwiewne powietrze, rozcina je gwałtownym trzepotem, rozdziera uderzeniami skrzydeł, to jednak nie ma po nim śladu (Mdr 5, 11).

 

Dyskretny czarny posłaniec

uściskiem własnych nóg

ich w garści trzyma losy.

  

Balkonu grzeje kraniec

za ściany łypie róg

na jej splątane włosy.

      

Nie podciął skrzydeł wstyd

nie stulił dziobu dystans –

w bliskości przeznaczenia

odnalazł swoją przystań.

 

 

(rysunek własny autorki)