Wiesz, ja ciągle się boję.
Tak nieustępliwie, uparcie, jak ten osioł, co to się zaparł i jego mowa ciała jednoznacznie daje do zrozumienia, że skończył podróż i dalej nie ruszy. Boję się tak często, że czasem sama się sobie dziwię. Obawiam się wielu spotkań, czasem z ludźmi, których znam od lat. Obawiam się podróży i tego, co mnie w nich spotka, nawet jeśli marzyłam o nich latami.
Boję się czasem pisać do Was, bo macie swoje głowy, swoje serca i swoje dusze, do których przecież nie zawsze dotrę. Boję się publikować powieści, bo możecie znienawidzić to, co ja kocham.
Boję się przywiązywać do ludzi, otwierać na nich serce, wpuszczać ich do środka, bo pomimo najszczerszych chęci nie wierzę w „na zawsze”. Wolę mówić „póki życie nas nie rozłączy”, ale pogodzenie się z tym i ta świadomość bynajmniej nie sprawiają, że lęk jest mniejszy.
Boję się nawet tego, że mój strach miesza się z brakiem strachu i brawurową odwagą, gdy szepczę komuś, że żyje się raz i trzeba żyć pięknie. A potem wykładam wszystkie karty na stół i robię wszystko, na co mam ochotę, nie bojąc się tego.
Trochę przerażajace te skrajności.
Przeraża mnie w tym strachu odwaga. Podejście va banque, którego ani razu nie żałowałam, a jednak czuję do niego respekt. Bo żaden strach nie stanie mi na drodze do życia, wiem to.
Napisałam kiedyś w swojej książce „Strach jest typowo ludzki, podobnie jak odwaga” (Tak, to już ten stan, w którym cytuję samą siebie) i często sobie to powtarzam. Mocno w to wierzę.
Najgorzej jest chyba przegapić własne życie przez oglądanie się na strach. On będzie, niech będzie. Trudno.
My róbmy swoje.
W ilustracji wykorzystano fot. autorki, Na fotografii Zosia Lenczewska-Samotyj.
