Nie wiem, jak to jest bać się wyjść z domu, ponieważ za to, jak wyglądam, jak mówię, czy po prostu jaka jestem, mogłabym zostać pobita. Nie wiem, jak to jest bać się przedstawić rodzinie moją miłość. Nie wiem, jak to jest bać się założyć ulubioną koszulkę, w obawie, że wywoła niewybredne komentarze. Nie wiem, jak to jest bać się kochać. Jak to jest odkryć, że jest się innym od reszty i ciągle słyszeć, że coś jest ze mną nie tak? A pewnego dnia usłyszeć, że nie jestem człowiekiem; że nie zasługuję na to, by mnie tak nazywać, bo kocham nie tak, jak niektórzy tego ode mnie wymagają.
Nie wiem.
W pierwszej wersji tego listu chciałam napisać, jak bardzo ludzkość upadła i jak z całego serca życzę jej, by wyginęła, ale zrozumiałam, że dałam się wplątać w niebezpieczną grę, a to czyni mnie wcale nie lepszą od tych, którzy nienawidzą i nawet nie próbują zrozumieć. Tych, którzy zamykają oczy i zasłaniają uszy na wszelkie wytłumaczenia. Takich, którzy usprawiedliwiają krzywdę, a przecież krzywdy nic nie usprawiedliwia. Ofiara nie podniesie się z grobu tylko dlatego, że morderca stwierdził, że miał ciężkie dzieciństwo lub gorszy dzień.
Zastanawiam się, co to w ogóle znaczy być „człowiekiem”. Wiecie, czym to jest dla mnie? Wszystkimi wojnami. Zanieczyszczonymi wodami. Niewolnictwem. Ogromnych rozmiarów wysypiskami śmieci. Żółwiami, uduszonymi plastikiem. Pedofilią. Morderstwem z zimną krwią. Narkomanią i alkoholizmem. Katowanymi dziećmi. Męczonymi zwierzętami. Gwałtami. Molestowaniem seksualnym. Oblewaniem kobiet kwasem. Obgadywaniem. Zdradami. Przemocą.
Tym właśnie jest „człowiek”. A do tego mamy jeszcze…
Obrazy i rzeźby. Poezję. Książki o równoległych wszechświatach. Naukę, która bada gwiazdy i ratuje życia. Fotografię, utrwalającą prawdę. Filmy, które łamią serca. Ratowanie piskląt, które wypadły z gniazda. Bezinteresowną pomoc. Walkę o tych, którzy nie potrafią sami o siebie walczyć. Mamy wszystkie zbiórki, które ratują tych, których nikt nie chce uratować.
Mamy miłość.
Nie rozumiem, dlaczego jedna ma być lepsza lub gorsza od drugiej. Nie rozumiem, czemu serce geja ma bić inaczej od mojego serca. Dlaczego pocałunek osoby homoseksualnej ma być zakazany, jeśli mój nie jest? Skąd pomysł, że osoba transpłciowa nie wie, kim jest, a osoba biseksualna jest zagubiona? Większość z nas się gubi. To nie wina orientacji. Do życia nie załączają żadnej pierdolonej mapy, czy instrukcji oto powód.
Zastanawiam się czasem tylko… skoro jedni jesteśmy ludźmi, a inni nimi nie są; skoro moje serce bije inaczej, niż serca ludzi LGBT, to dlaczego w chwili, w której na włosku wisi nasze życie, potrzebujemy transfuzji krwi lub przeszczepu, nim ktoś uratuje nam to nasze życie, nie pytamy, skąd ten ratunek pochodzi? Dlaczego ci, którzy nazywają ludzi ideologią, nie postanawiają umrzeć na złość tej strasznej ideologii? Czyżby to jednak była ta sama krew i te same serca?
Chciałabym kiedyś obudzić się w świecie, w którym przestaniemy oceniać. Chcę żyć w świecie, w którym każdy pilnuje swojego nosa i swoich czterech liter. Chcę żyć w świecie, w którym nikt nie widzi w miłości zła i nie zamyka oczu na krzywdę. Chcę żyć w świecie, w którym wszyscy słuchamy się nawzajem, a nie tylko czekamy na swoją kolej do mówienia.
Chciałabym mieć też kiedyś dzieci i nauczyć ich, że nie mają prawa nikogo krzywdzić. Gdy już pojawią się na tym świecie, wytłumaczę im, że nie ma lepszych i gorszych ludzi. Będę im powtarzać co dzień przed snem, że definiują nas nasze czyny, a nie to, jak wyglądamy, jaką religię wyznajemy, czy jakiej jesteśmy orientacji. Będę ten świat zmieniać i wiem, że nie będę w tym sama.
Mamy takie same serca – wszystko nas może dzielić, ale to nas łączy. Niezależnie od tego, jak bardzo chcielibyśmy z tym walczyć.
Z naturą nie wygrasz. Otwórzmy więc w końcu oczy.
za: http://pisadlo.pl/1235-2/listy-nasze-do-was/
