Ostatnio często wychodzę na spacery w mojej miejscowości – wystarczy pięć minut przez osiedle i już jestem w miejscu jak na zdjęciu.

Jednego wieczoru przez około godzinę obserwowałam bociana: dreptał po polu w poszukiwaniu jedzenia. Czułam, że nie było to jednostronne zainteresowanie. Bociek co chwilę podnosił głowę sprawdzając, gdzie jestem, i na tej podstawie wybierał dalszą trasę. Tym samym odnosiłam wrażenie, że po cichu przyzwala mi na wspólne zajmowanie terenu. Cieszyłam się, że jesteśmy sobie tam razem, w ciepły wieczór, przy śpiewie ptaków i odpoczywającej, lekko sennej naturze.

Pamiętam, że tego samego dnia rano zobaczyłam fotoreportaż z pożarów w Biebrzańskim Parku Narodowym. Jedno z najbardziej poruszających zdjęć przedstawiało bociana tuż obok płomieni.

Ostatnio wszyscy boimy się o przyszłość gospodarczą i ekonomiczną, dyskutujemy o wyborach, polityce, irytujemy się z powodu przedłużającej się izolacji, home office, zdalnego nauczania. Jest jednak coś, co martwi mnie dużo bardziej, i to od dłuższego czasu. Przechadzając się po polach i nad rzeką widzę, jak ziemia jest wyschnięta, jak mało wody płynie, jak rzepak słabo rośnie.

Nie wiem, czy jest coś straszniejszego niż wizja przyszłości jaka nas czeka, jeżeli nie zaczniemy lepiej i szybciej działać. Zastanówcie się, czy wszędzie musicie pojechać samochodem (w pojedynkę!), czy kolejny woreczek plastikowy naprawdę jest wam niezbędny, żeby kupić warzywa czy owoce, czy musicie jeść tyle mięsa, czy palenie węglem w Polsce jest jedynym sposobem na pozyskanie ciepła i energii.

Zadbajmy o naszą planetę, o nasz dom.

There is no planet B.