Czarne dziury i planeta B -
Czyli gdzie prowadzą czarne dziury
i czy ziemia jest jedyną zamieszkalną planetą.
Od małego dziecka, interesował mnie wszechświat, budowa świata, skąd bierze się szkło, skąd plastik, dlaczego na niebie jest wielkie żółte kółko, które gdy zachodzi zmienia kolor na pomarańczowo czerwony. Gdy zaczynałam lata nastoletnie, zaczęłam powoli odpowiadać na te pytania dzięki internetowi. Do dziś jestem ciekawa co kryje wszechświat, dlaczego nasza planeta, która znajduję się w kosmosie pełnym promieniowania - nas ono zabija. Dlaczego widzimy gwiazdy które zgasły miliony czasem nawet biliony lat temu? I jaki jest nasz adres w kosmosie. Czym są czarne dziury, i czy istnieje planeta ‘B’, do której, możemy uciec w razie końca ziemi, naszej planety.
Termin ‘czarna dziura’ został wprowadzony w 1969 roku przez Johna Wheelera, na podstawie wiadomości sprzed 200 lat. Wówczas istniały jedynie dwie teorie dotyczące światła, jedna z nich mówiła, że składa się z cząstek, druga, że z fal. Dziś wiemy, że obie teorie były prawidłowe - światło jest postrzegane zarówno jako strumień cząstek jak i fala. Profesor John Michell w 1783 roku opublikował założenie, że gwiazda o odpowiednio dużej masie i gęstości, miałaby tak duże pole grawitacyjne, że światło nie potrafiłoby się wydostać. Jednocześnie światło wyemitowane nie mogłoby dotrzeć za daleko, ponieważ zostało by ściągnięte przez siłę ciążenia. Choć nie możemy tego zobaczyć, ponieważ to światło nie dociera do nas, możemy obserwować ich oddziaływanie grawitacyjne. Te obiekty nazywamy czarnymi dziurami. Istnieje teoria Profesora Stephena Hawkinga, iż wszystko co wciągnie czarna dziura zostanie wciągnięte w wszechświat równoległy. Hawking dodał, że choć czarne dziury go intrygują, nigdy nie chciałby się w niej znaleźć. Udowodnił, że w przypadku gdy coś zostanie wrzucone do czarnej dziury, zostaje ono bezpowrotnie po stronie końcowej - wszechświecie równoległym, bez możliwości powrotu do pierwotnego, nam znanego wszechświata.
Kolejnym nurtującym podpunktem, jest planeta ‘B’ - czyli planeta, z podobną grawitacją, którą jako homo sapiens możemy zaadaptować i w niej zamieszkać. Według S. Hawkinga taka planeta istnieję, i za 100 lat, będziemy musieli się tam przenieść, aby dalej żyć. Z powodu rosnącej populacji ludzi, według obliczeń Hawkinga za 600 lat nie będziemy w stanie pomieścić się na naszej planecie. Powiedział, że w ciągu 100 lat musimy zająć kolejne planety. Profesor zaproponował planete, Proxima Centauri B, jest to planeta pozasłoneczna, typu ziemskiego znajdująca się 4.2 lat świetlnych od ziemi, została ona odkryta poprzez pomiar zmian prędkości radialnych. Czy to, że nie okrąża słońca oznacza, że żyli byśmy w ciemności? Otóż nie, planeta Proxima Centauri B okrąża inną gwiazdę - Proxima Centauri z układu potrójnego położonego najbliżej słońca.
Ale co tak naprawdę wiemy o planecie Proxima? Masa minimalna tej planety wynosi około 1.3 masy ziemi, co wskazuje, że najprawdopodobniej jest to planeta skalista. Planeta krąży w odległości zaledwie 0,05 jednostek astronomicznych od gwiazdy Proxima Centauri około 7,5 miliona kilometrów, a jej okres orbitalny wynosi 11,2 ziemskiego dnia. Proxima Centauri jest znacznie słabsza i chłodniejsza od Słońca, ma ona masę równą zaledwie 12% masy Słońca i promień równy 14% promienia Słońca. Jej jasność to ok. 0,15% jasności Słońca. Jako, że jeszcze nikt nie był na planecie Proxima B, - niestety - możemy jedynie opierać się na teorii,więc: w zakresie temperatur spotykanych na powierzchni tej planety może istnieć woda w stanie ciekłym, jest to kluczowa informacja, ponieważ wiadomo, że człowiek nie przetrwa bez wody. Prócz ekspedycji na mars, i planach jej kolonizacji, według wiadomości, które są nam dostępne planeta Proxima Centauri B, może być naszym nowym domem, ratunkiem naszego gatunku - naszą Arką Noego.
Wszechświat jest pełen zagadek, i pewnie nigdy nie odgadniemy każdej z nich, pozostaną nam fakty, jak i spekulacje, ludzie jak S. Hawking, A. Einstein, R. Feynman, Neil DeGrasse Tyson czy M. Kaku, starają bądź starali się odpowiedzieć na jak najwięcej pytań o powstaniu świata, enigmie kosmosu jak i innych nurtujących pytań. Niektórzy z nich, próbowali nawet udowodnić, że Bóg nie istnieje, na co Blaise Pascal, słynny matematyk z 17 wieku powiedział: Jeżeli Bóg istnieje, to my: wierząc w Niego, zyskujemy wieczność, nie wierząc w Niego, tracimy wszystko.
