Usta twoje jak wino wyborne, które spływa mi po podniebieniu, zwilżając wargi i zęby (Pnp 7,10).

Jest nad wodą ruch,

jest nad wodą gwar...

szumi brzegiem las

rozsiedzianych par.

Tu, przy białym winie,

drą się kormorany –

brzmi pudełkiem ciasta

piknik obiecany.

Pod osłoną wargi

płoną od milczenia

dwie niedumne plamki,

wstydząc się istnienia.

Można się ich pozbyć

tak jak butów tanich,

tylko czy naprawdę

będzie lepiej dla nich?

   

(fotografia autorki)

 

---

Ten utwór jest dostępny na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa-Na tych samych warunkach 4.0 Międzynarodowe.